Ron loopt rustig met een boek onder de arm door de straat. Hij is onderweg naar de bibliotheek als hij stopt om even te kletsen. Hij ziet er fris en energiek uit maar heeft toch een bepaalde rust over zich, wat ik een fijne combinatie vindt. We zitten uiteindelijk met een groepje in de woonkamer en het valt me op dat Ron goed vragen kan stellen. Iedereen die zich later aansluit in de woonkamer stelt hij een vraag waardoor ze zich kunnen aansluiten bij het gesprek. Het klinkt misschien als iets normaals maar het valt me op dat mensen vaak met elkaar in gesprek blijven en niet opkijken als er een nieuwe gast bij komt zitten dus ik vind het leuk om te zien dat Ron iedereen gezellig in de gesprekken betrekt.
Hij vertelt me dat hij onze setting een leuk initiatief vindt en zelf vrijwilligerswerk is gaan doen voor Stichting Niko tijdens de pandemie. Hij wilde zich graag nuttig maken en inzetten tegen isolering en eenzaamheid. Hij sloot zich aan bij de wandelclub: een initiatief waarbij hij een uur in de week op donderdag ging wandelen met een bewoner van ouderenwoning de Nieuwpoort. Hij vertelt over zijn eerste wandelmaatje die helaas inmiddels is overleden; een oudere dame in een rolstoel die niet goed meer kon praten. “Soms zei ze alleen ‘verdomme’ omdat alles in haar hoofd klopte maar ze het niet goed meer kon zeggen of uitleggen. Het voelde goed om voor haar de tijd te nemen.”
Ron vertelt een verhaal over een van hun wandelingen: “Zij was dik in de tachtig en ze kon niet goed meer praten maar vond het wel heel fijn om buiten te zijn. Het was een beetje einde van het jaar dus er was een oliebollenkraam. Toen ik vroeg of ze er eentje wilde begon ze te glunderen. Haar ogen lichtte helemaal op, het was fantastisch om te zien. Toen hebben we samen een oliebol gegeten, we zaten helemaal onder de poedersuiker. Maar het was zo’n mooi moment.” Ik zie het zo voor me en het verhaal maakt me blij. We kletsen nog een tijdje verder over hoe gelukkig je soms kan worden van kleine momenten.
Ron vertelt me dat ze altijd op zoek zijn naar nieuwe vrijwilligers bij stichting Nico en de wandelclub en geeft me het nummer van de vrijwilligerscoördinator. Mocht u, lieve lezer, door dit verhaal van Ron geïnspireerd zijn meld u aan en wordt ook wandelmaatje.
