Deze ochtend heb ik twee oma’s op visite in de huiskamer. Oma Ketting (Yvonne) en Groma (Riet). Oma Ketting zat al vroeg bij ons op de bank omdat haar drie kleinkinderen ons vanochtend enthousiast aan het helpen waren met ombouwen. Oma Ketting neemt een slok koffie en puft even uit met kleinzoon Gabriel op schoot. Ze vertelt dat ze Oma Ketting wordt genoemd omdat ze altijd een grote ronde ketting draagt.
Oma Ketting woont in Sint Pancras maar past vaak op haar drie kleinkinderen Amélie(8), Olivia(6) en Gabriel(2) hier in Daalmeer. Deze ochtend past ze even op omdat haar schoondochter autorijles heeft. Oma Ketting woonde recentelijk nog in Alkmaar maar ze vond dat ze te veel ruimte had voor zichzelf alleen en gaf hierom haar huis op aan een gezin die de ruimte beter kon gebruiken dan zijzelf. Ik vond het mooi om te horen dat Oma Ketting zo denkt om haar medemens. Ze woont nu sinds kort in een klein maar fijn huisje in Sint Pancras- en ze is binnen een mum van tijd bij de kleinkinderen en daar is ze heel blij mee.
Groma (Riet) haar kleinkinderen zijn alweer een stuk ouder: 25 en 27 jaar. Ze noemde Riet altijd “Groma” omdat zij de grijze oma was; de oma met wit haar werd altijd “Woma” genoemd vertelt ze lachend.
Woma is net een jaartje in Alkmaar komen wonen. Ze woonde dichtbij Arnhem en kwam hier om dichterbij haar zoon te zijn. Ze vindt het hier fijn maar mist soms ook aansluiting. “En zo hobbel je maar ‘an.” vertelt ze met een kopje koffie op de bank. “Ik heb het best naar m’n zin. Het is moeilijk om kennissen te maken want iedereen heeft al wat. Mensen groeten je wel. Maar dat je zegt; ik ga ergens lekker een middagje kleppen, dat is er niet bij.” “Nou ja, nu wel!” zeg ik lachend als ik nog een ronde koffie inschenk. “Ja, nu wel!” lachen beide oma’s mee. “Komen jullie elke week hier gezellig staan?” wordt gegrapt.
We kletsen nog wat over de vele verhuizingen van Riet en vragen ons af wanneer je je nou ergens thuis voelt en wat daarvoor nodig is. Riet vertelt: “Ik voel me ergens thuis als ik zeg: ik ben blij dat ik weer thuis ben. Als ik van vakantie terugkom en ik denk: hmm, lekker thuis. Dat heb ik hier nog niet hoor.” “Kan dat nog komen denkt u?” vraag ik nieuwsgierig. “Dat denk ik wel” antwoordt Groma: “Dat heeft misschien ook tijd nodig.”
Groma stapt op haar elektrische fiets met drie wielen. Het ziet er stoer uit- alsof het een moderne motor is en Oma Ketting rijdt weg met haar autootje naar haar klein maar fijne huisje in Sint Pancras. Ze stappen op, terug naar hun eigen woonkamers, waar ze zich hopelijk gauw thuis zullen voelen.
Als Oma Ketting zwaait en wegrijdt vraag ik aan haar kleinkinderen wat ze het leukst vinden aan Oma Ketting en wat Oma Ketting goed kan. De kinderen geven gelijk antwoord: “Jeu de boules! Met Gabriel kikkers vangen! Met ons knuffelen! Met Gabriel kijken naar de krokodil in de tuin van de buren!”
“Hebben de buren een krokodil?!” vraag ik verbaasd. De kinderen lachen: “Neeeeee, niet een echte! Maar je kan wel doen alsof hij echt is!”
