Op het laatste moment bestormen 10 kinderen de huiskamer bij ons aan de Ferdinand Bolstraat. Door elkaar wordt er geroepen: ‘Wat zijn jullie aan het doen? Waarom staat dit hier? Hoe hebben jullie dit gebouwd? Mag ik ook een koekje? Is er ook limonade? Mag ik een tegeltje maken? Mag ik ook een koekje? Wat doen jullie hier nou eigenlijk? Wie is die meneer? Wat is er te doen in de bus? Wow is dat allemaal koffie in die kan? Ik ben voor Ajax en jij? Ik ben ook voor Ajax! Ik ga een tegeltje maken met Ajax’ Ik wil ook op de foto! Ja ik ook! Ja ik ook! Ik ga aan mijn ouders vragen of ik ook op de foto mag! Waarvoor zijn al die tegeltjes? Kom we gaan op de bank zitten! Ik ga samen met hem op de foto! Als ik mn vader haal, mag ik dan nog een koekje?’
Tien kinderen vol energie vragen me de oren van het hoofd. Een echt gesprek met al die hoofdjes is er niet te voeren maar ik vang wel veel op en het is reuze gezellig. Ik begin steeds meer te begrijpen dat deze wijk inderdaad heel erg leuk is om in te wonen. Want wat zijn er veel buurtkinderen, en wat lijkt het me leuk om als ouder hier zo close te zijn met je buren.
‘Kom lieverd, we gaan naar het strand’ roept een vader.
‘NEE IK WIL NIET NAAR HET STRAND, HET STRAND IS STOM’ roept een grappig, knap en pittig meisje.
‘Nou succes in de pubertijd’ roep ik naar de vader.
‘Ja dat wordt nog wat haha!’
Als alle kinderen op de foto zijn geweest en ze de ouders hebben overgehaald om ook mee te doen is het tijd voor ons om de bus in te laden.
Het was een gekke dag, met veel rustmomenten en vlagen van drukte. De zoete inval van de kinderen, de mooie gesprekken met onder andere Melissa en Deborah, alle ouders en met elkaar hebben ons goed gedaan. Verrast en een beetje moe gaan we naar huis, onze eigen woonkamer in, naar ons eigen verhaal.
