Marcel komt lachend onze huiskamer binnen en gelijk is wel duidelijk dat dit een gezellige buur is. Goedlachs en relaxt vertelt hij: ‘Ja ik woon hier wel, maar niet lang meer we hebben ons huis al verkocht. We zijn aan het verhuizen!’ Ze gaan een paar straten verderop wonen. Zijn vrouw Linsey en dochter Lara komen later ook gezellig op visite, ze zijn bezig met het opruimen van de schuur.
Marcel kan goed vertellen over zijn reislust en het volgen van je eigen pad. ‘Mijn vrouw komt uit Indonesië daar zijn we ook heel vaak geweest. We gingen overal altijd klaverjassen. We hebben ook altijd veel gereisd en dan altijd weer: klaverjassen. Maar Lindsey wint gewoon altijd en op een gegeven moment werd ik zo boos of tenminste gefrustreerd want ik had goede kaarten maar ze won weer! Toen hadden we daar woorden over en dat hebben we in de avond goed gemaakt en misschien hebben we te veel herrie gemaakt, ik weet het niet. In de ochtend kwam er een man van 92 en hij legde ‘s morgens een bloempje neer, het was de tuinman, een bloempje op onze tafel met een briefje erbij ‘gefeliciteerd jullie krijgen een dochter.’ En wij dachten nog: ja joh doe even normáááááál en toen kwamen we thuis…’
Op dat moment komen Lindsey en Lara lachend kijken bij de woonkamer met een heel ouderwets brommertje. Iedereen moet lachen ‘Gaat em niet worden meer hoor!’ zegt Marcel. ‘Die heeft veel te lang stil gestaan! Maar goed om mijn verhaal af te maken- het resultaat staat daar.’ Hij wijst naar zijn dochter Lara die een soort buiging maakt en ‘Tadaa!’ zegt en lacht. Andere mensen in de huiskamer beginnen ook te lachen. ‘Wat een goed verhaal. Wat een pracht voorspelling.’ zegt de buurvrouw.
Marcel vertelt verder over het reizen en over waar hij zich echt thuis voelt: ‘Ik heb zo veel gereisd en de gelukkigste mensen die ik heb gezien woonde in Birma. Echt!, die mensen hadden niks en vroegen dan aan ons: blijven jullie eten? Wij keken om ons heen en zeiden: waar dan? Ja hier! zeiden die mensen. Wij keken weer om ons heen van: waar dan? Ja, gewoon hier wonen wij, zeiden ze. Die mensen hadden echt niks en toch waren we welkom en iedereen deelde wat ‘ie had en was ontzettend blij dat je er was. Probeer dat hier maar eens. Mensen vinden het eng of zijn te druk.’ Ondertussen komt Lara aan Marcels arm hangen en legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Daarom wil ik mijn kinderen echt meegeven: No Fear. Echt; wees niet bang, ga op reis, praat met mensen, nodig mensen uit. Mensen zijn soms zo bang. Bang om echt hun droom te volgen en daarom blijven ze maar in situaties waarin ze niet gelukkig zijn. Doe je ding en volg je dromen en je komt vanzelf waar je echt wil zijn.’
