Vandaag komt ook de lieve moeder van onze eigenste fotograaf Rick weer op visite in de huiskamer. Een lieve vrouw met kleurige lange jurk maar wakkere houding en aanstekelijke lach. Ze woont hier echt om de hoek met haar man (en vader van Rick) Hans; dus het is tijd om wat verhalen over deze buurt op te rakelen!
Ze vertelt dat zie hier vroeger met zijn vijven woonde: Hans, zijzelf en haar drie zoons. Rick is de jongste van het stel en kwam hier wonen toen hij vier maanden oud was. De buurt werd toen nog gebouwd. ‘Wij waren de eerste bewoners dus het was één en al puinhoop om ons heen. Toen werden niet eerst de straten aangelegd dus je woonde echt in de troep. In die tijd hadden we drie jonge jongens maar het was voor hen het mooiste speelveld wat er is. Ze mochten af en toe meerijden met de graafmachines en konden hutten bouwen. Dus voor hen was het echt geweldig.’
Hoe zag hun leven er dan uit toen ze hier woonde?, vraag ik Ida (69).
‘Hans werkte bijna altijd dus veel van de opvoeding kwam op mij neer. Zaterdags werkte ik in de schoenenwinkel en dan was Hans met de kinderen maar die was dan altijd klussen want er was altijd wat te doen, dus hij heeft minder van de kinderen meegekregen. Maar dat haalde we dan wel weer in met de vakanties. Als de kinderen thuis waren was ik ook altijd thuis met thee en biscuitjes. Dat er iemand thuis was en dat ze hun verhalen kwijt konden vond ik heel belangrijk. En dat is tegenwoordig wel minder. Dat vind ik toch wel jammer.’
Het zou mijzelf ook een fijn thuisgevoel geven als je moeder er altijd is, als er iets is of je iets nodig hebt. Ik vraag haar wat zij nodig heeft om zich ergens thuis te voelen:
‘Ik heb altijd een bloemetje op tafel. Ik denk dat de sfeer erg belangrijk is.’ ze lacht. ‘Ja, het klinkt zo tuttig maar ik weet wel dat de jongens het altijd wel hebben gewaardeerd dat als ze thuiskwamen ik ook thuis was en dat we eventjes samen thee dronken en dat ze konden vertellen wat er mis ging of goed ging op school en dan vooral die biscuitjes hè. Niet 1, niet 2, nee dat hele pak ging op.’ We lachen allebei. ‘Dat lijkt mij ook ontzettend fijn, mijn ouders waren vaak allebei aan het werk dan ging ik naar de BSO.’ Zeg ik.
Opeens komt er een herinnering bij Ida op en ze begint enthousiast en met stemmetjes als in een hoorspel te vertellen:
‘Och, ik heb nog wel een verhaal. Ik weet nog goed, Stefan (de broer van Rick), kwam een keer huilend thuis. Zijn hele hand was verbrand. Hij zij: ‘Er waren twee jongens en die hebben een fakkel op mijn hand gehouden.’ Ik zeg: WAT?! Dus ik stuif naar buiten ik zeg: Wie waren dat! Wijs ze aan! Dus we hebben de hele wijk doorgelopen. Nou, we zagen niemand. Toen waren we uiteindelijk thuis en vroeg ik: hebben die jongens dat echt gedaan? Stefan huilde hard: ‘Nee mama, ik was met vuur aan het spelen!’. Ida lacht: ‘Ach ik heb uiteindelijk gewaardeerd dat hij het eerlijk zei. Maar hij dorst het niet te zeggen want hij dacht ik boos zou worden. Maar echt je maakt wat mee hoor met drie jongens.’
Ik vraag haar afsluitend wat haar eigen lievelingsplek is in de buurt.
‘Mijn tuin! giechelt ze. Ach, dat is zo’n heerlijk lekker plek. Lekker zonnetje, en toch helemaal beschut. Ik kan bewijze van spreken in mijn nakie in de tuin liggen.’
Rick gaat weer met de koektrommel rond en we doen met wat andere buurtbewoners die in de huiskamer zitten nog een ronde koffie en thee. Opeens denk ik: hee, wacht eens even… een thuisgevoel creëren met koffie, thee en biscuitjes… Zorgen dat er iemand is die je verhaal wil aanhoren… Rick lijkt met dit project misschien stiekem best op zijn moeder. Ik neem nog een biscuitje.
Later komt Ida aanfietsen met wat foto’s van de jongens die spelen in de buurt toen er nog geen straten waren. Echt een lieve moeder, denk ik bij mezelf, die volgens mij goed een thuisgevoel kan creëren. We nemen nog een kop thee. En… vooruit dan… nog een biscuitje.
