Een vrouw met lange blond grijze haren staat met haar boodschappentas net buiten de drempel van de woonkamer. Ze lacht blij en haar ogen staan helder en lief.
‘Dinny, ik heet Dinny’ zegt ze. ‘En ik kijk naar monden’.
Dinny is 90 jaar oud en heeft de ziekte van Ménière, dat beperkt haar in het horen van mijn vragen maar absoluut niet in het vertellen van haar verhaal. Uit het niets vertelt ze me dat ze haar hele leven gereisd heeft, haar man was ingenieur en reisde de hele wereld over en Dinny mocht als jonge vrouw mee. Dat vond ze prachtig en terwijl ze vertelt over haar reis naar Griekenland beginnen haar ogen nog meer te stralen.
Ze voelt zich ook thuis in Alkmaar, ze voelt zich nooit alleen. ‘Er zijn zo veel mensen om me heen de hele dag, kijk maar rond!’. En, zegt ze, ‘ik ben ook positief ingesteld hè. Ik zorg goed voor mezelf. Ik ben vegetariër, ik drink veel water, ben heel positief en ik wandel veel’.
Ik vraag Dinny of ze ook op de foto wil en wijs met mijn hand richting Rick.
‘Vroeger was ik onzeker. Ik denk nu vaak: god meid wat een stomkop was jij, je was zo mooi! Maar dat zag ik toen helemaal niet. Mijn man maakte altijd foto’s van me, hij kon prachtige foto’s maken dus nee hoor, nu hoeft dat niet. Hij heeft ze ook groot op print gedaan, ik heb er genoeg!’
Ook geen kopje koffie of thee? Ik vind Dinny een mooie verschijning en zou haar graag willen vastleggen, maar ze houdt voet bij stuk. ‘Nee hoor meisje, ik moet naar huis naar mijn hond’. Ze zegt me vrij plotseling gedag en draait zich om. Ik roep haar lachend na dat ze ook terug mag komen met de hond.
Een half uur later komt Dinny weer aangelopen, ik ben blij verrast. Ze heeft in haar boodschappentas op wielen – een soort combinatie van een rollator, een hondenmand en iets waar je boodschappen in kan vervoeren – een klein grijs hondje zitten. En ze heeft iets in haar hand.
Direct loopt ze naar me toe en trekt me mee aan mijn arm. In haar hand heeft ze de oude foto’s in haar hand die haar man vroeger van haar maakte. Allemaal in Griekenland. Dinny is op de foto’s van mijn leeftijd en draagt zelfgemaakte jurken en rokken. Bij oude gebouwen en meren, bij een rotswand en ook zit er eentje tussen van haar man. Wat een spetter, roep ik. We lachen en trots laat ze me alles zien.
Dinny wilt nog steeds niet op de foto bij Rick maar ze blijft wel even hangen. Ik geniet van haar verhalen, de foto’s en haar positieve woorden waar ze ons gesprek mee eindigt:
‘Je moet positief zijn. Ook als het even niet lukt, dan kan je weer aan mooie dingen denken en dat helpt. En vergeet niet: Altijd van het leven genieten’.
