Leon komt aangefietst. Zijn zoontje zit achterop en houdt zijn handen tegen zijn oren.
‘Er is niks aan de hand hoor, hij vind het soms fijn zich even af te schermen van de wereld, en dan doet hij dit’. Ik moet lachen, konden we dat allemaal maar eens doen als het even teveel wordt.
Leon vind het even ingewikkeld om op de foto te gaan omdat zijn zoontje zich eventjes onttrekt, hij wilt bij hem blijven en dat snap ik. We blijven voor de bus staan en we raken verwikkeld in een gesprek over afgelopen 2 jaar. Leon is door de coronacrisis voor het eerst sinds tijden stil gaan staan bij zijn leven, zijn ontwikkeling en groei. De coronacrisis heeft hem aan het denken gezet en hij is er volledig door opgeslokt.
‘Helaas ben ik er ook mensen door kwijtgeraakt, mensen die er anders over dachten dan ik, zelfs mijn beste maat spreek ik nu niet meer, dat is heel erg jammer want ik probeer er inmiddels altijd wel uit te komen maar helaas lukt dat niet altijd’.
We sluiten ons gesprek af met verschillende thema’s door elkaar heen verweven; over spiritueel zijn, over de vrije school, over het opgroeien in deze grote materialistische wereld en waar we misschien eigenlijk wel/niet voor bedoeld zijn.
Het is misschien wel zo ontzettend belangrijk om alles wat we om ons heen hebben lief te hebben. Om er samen uit te komen, ook al hebben we andere meningen. We zijn hier niet gekomen om de natuur te slopen en steeds meer huizen te bouwen, om bakken met geld te verdienen en elkaar uit het oog te verliezen…
We zouden nog uren door kunnen filosoferen over een betere wereld voor onze nieuwe generatie, maar Leon’s zoontje – de nieuwe generatie – moet ook wat voeding hebben om morgen de wereld weer een beetje mooier te maken, dus na een visitekaartje van beide kanten fietsen ze door.
Ik hoop dat hij gelijk heeft, en dat we er uiteindelijk allemaal samen uitkomen…
