Als we in de ochtend aankomen op de Biesboschstraat kijken de eerste mensen al uit het raam maar verstoppen zich ook gauw achter de gordijnen. We zetten de bus neer naast een troosteloos speelpleintje: of althans iets dat ooit een speelpleintje was want het speeltoestel staat er niet meer alleen de dikke zwarte tegels die je vaak ziet onder speeltoestellen liggen er nog vergezeld door veel onkruid.
Het is de hele ochtend rustig en de mensen die ons passeren lijken niet allemaal tijd of zin te hebben in een praatje. Ik spreek kort even met de buurvrouw van het huis waar wij naast staan. Ze legt ons uit dat het huis waar zij woont vroeger een woning was voor moeilijk opvoedbare kinderen en jongeren. Dat pand is nu verdeeld in vier woningen en wordt verhuurd. De woningen om haar heen zijn koopwoningen. Het appartement aan de overzijde was vroeger voor ouderen maar door de woningnood wonen er nu ook jongeren: en dat loopt niet altijd helemaal goed. “Dan kletsen die jongeren tot laat op het balkon met muziek en dan willen de ouderen allang al naar bed.” Net als Rick en ik elkaar aankijken met een blik van: “Tja, wat zullen we eens doen… inpakken?” Komen er twee leuke mannen op visite.
