De eerste bezoeker van de middag is Zeger; een vriendelijk uitziende man met scherpe blik achter zijn zwarte bril. Nieuwsgierig bekijkt hij onze huiskamer en de uitgestalde tegeltjes wijsheden. “Ik kom zo terug.” zegt hij: “Ik roep even een vriend van mij erbij. Kijk eens tussen de huizen in de verte.” Zeger wijst verderop in de straat. “Die man die daar op de steiger aan het schilderen is een vriend van mij. Ik haal hem even op om erbij te komen zitten.”
Voor ik het weet zitten Zeger en Ed de schilder bij ons op de bank terwijl er wat kinderen kleurplaten en tegeltjes kleuren. Ed is een echte grappenmaker; hij dolt met de kinderen die in de woonkamer spelen dat ze niet zijn geboren maar zomaar op het strand zijn gevonden. “Niet waar!!!” roept de kleine Don van 6 jaar. “Jawel, want jij was nog klein dus jij weet het niet meer!” grapt Ed.
Ik vraag Ed en Zeger of ze op de foto willen. “In die bus? Gaat daar de fotoshoot plaatsvinden?” Ed kijkt in de bus en lacht: “Dan ga ik wild met mijn haren wapperen als een echt model.” “Ik photoshop er wel wat verfspetters omheen hoor.” grapt Rick. “Ja, dat is goed voor de business!” zegt Zeger tegen Ed. “Ja, kan ik met mijn shirt met logo op de foto? Is gelijk reclame.” lacht Ed. Hij vertelt dat hij nooit advertenties heeft hoeven plaatsen om werk te vinden. Mond tot mond komt hij aan zijn klussen. “Nou… Ik heb ooit in de schoolkrant van mijn kinderen wel een advertentie geplaatst. Daar kreeg ik maarliefst een klant door. Ik zag hem net langslopen, hij zwaaide nog.”
