‘Hee- waar is de borrel?!’ roept een kleine pittige dame met een knalgeel verpleegstersjasje en modieuze bril. De buurman zegt gelijk: ‘Oh die moet je spreken hoor. Die zit vol met verhalen.’ Ik loop naar haar toe en vraag of ze een kopje koffie wilt en of ze net uit haar werk komt. Ja en het blijkt dus; deze zonnige vrouw werkt met dementerende. Ze begint gelijk over haar werk te vertellen: ‘Er is zoveel eenzaamheid en verwaarlozing onder ouderen, het is echt erg.’ Als er door een buurvrouw wordt geroepen: ‘Edith (55) wat is je tegeltjes wijsheid?!’ Roept Edith: ‘Zorg voor de opa’s en oma’s van Alkmaar en Beverwijk! En de dementerende cliënten!’
Met een groepje zitten we op krukjes bij de tegeltjes. Er wordt koffie gedronken en sommige buren steken een sigaretje op om even uit te puffen in de warmte. Edith vertelt over haar werk en iedereen luistert aandachtig: ‘Ja joh, dan doen ze mens erger je niet, bingo, puzzelen… daar wordt je toch simpel van?! Ik denk, nou ik ga niet puzzelen en kleuren hoor ik neem mn JBL boks mee! Nou let op, ik zeg tegen die oudjes: ‘Ga allemaal achter een stoel staan… we gaan squatten!’ Haha!! En de een na de ander pffff! pfff! jaja scheten laten Heeeerlijk! Dan ligt iedereen toch plat? Alles komt los!’ De hele woonkamer lacht en Edith vertelt enthousiast verder: ‘Of ik laat ze een verzoeknummertjes indienen, één voor één… er komen soms verhalen los bij die liedjes. Soms tot tranen aan toe. Sommige zeggen: ‘Oh, wat was ik toen dronken!’ Of een cliënt die zei: ‘Oh, de meiden moesten wegrennen voor mij want Japie was altijd wakker!’, Edith wijst naar haar kruis en iedereen begint weer hard te lachen. ‘Ja, echt heerlijk die verhalen.’ zegt Edith.
Edith vertelt ook over de taaie tijd die ze heeft ervaren tijdens het werken onder alle corona omstandigheden. ‘Er kwam tijdens de pandemie echt een tijger in me los. Kom niet aan mijn groep dacht ik! Ik ging echt knokken voor ze. De meeste heb ik kunnen redden maar soms… Dan breekt je hart. Ja, soms overleden er drie mensen in tien minuten… dan breek je.’ Een buurvrouw antwoord: ‘Je moet ze niet zo veel medicijnen geven.’ ‘Dat doe ik niet hoor.’ zegt Edith. ‘Ik heb maar één medicijn. Liefde! En gekkigheid! Daar klaren mensen echt van op.’
Edith vertelt over haar eigen bedrijfje, want ze werkt in de zorg als ZZP’er en komt absoluut geen werk te kort: WAMzorg vertelt ze; Werkend Alleenstaande Moeder. ‘Ik ben Indonesisch en ben ooit getrouwd met een Hollandse man. Mijn zoon heb ik alleen opgevoed; ik ben het huis uit gevlucht toen hij drie maanden was door huiselijk geweld. Ik heb gekozen voor mijn vrijheid. Ik heb er zelfs een boek over geschreven en dat is internationaal vertaald: Macht en onmacht heet het.’
Een indrukwekkend verhaal maar duidelijk is dat Edith met moed en vertrouwen de wereld in kijkt. Ze gaat ook met haar arm omhoog op de foto: alsof ze haar spierballen laat zien. Een pose die bij haar past: een sterkte humorvolle krachtige vrouw.
‘Nou ik ga me omkleden, en even frisse wind zoeken. Even Zen. Cappuccino doen. En dan m’n werkdag relativeren. Ik zie een ketting om me heen met kralen: elke cliënt die ik geholpen heb vandaag is voor mij een kraal: Oh, die heb ik geholpen. Oh, die was verdrietig. Oh, die ging een beetje vooruit. Zo rond ik m’n werk af. Ja, zo sluit ik elke werkdag af. Met een cappuccino.’ Na een korte pauze zegt ze: ‘En een sigaret, haha.’
