Ben (62) is een bijzondere buurtbewoner. Veel mensen uit deze wijk kennen hem, iedereen die langsloopt zegt hem gedag. Hij zit nu een uur lang in de huiskamer en terwijl ik met andere mensen praat is hij aan het luisteren. Als het rustiger wordt in de huiskamer vraagt hij of hij ook een tegeltje mag maken en of hij ook een kop koffie mag.
‘Wat ben je aan het maken op je tegel Ben?’
‘Nou mijn vrouw is 28 mei overleden. We waren in Turkije, met z’n elven, de hele familie. We gingen met z’n elven weg, en we kwamen met z’n tienen weer terug.’
‘Het was wel heel verdrietig ja.’
Op het tegeltje staan een bloemenveld getekend met daarin een grafsteen met de naam Ankie.
‘Ankie haar wens was om naar Turkije te gaan. Daar is ze dus overleden. Ze voelde zich plotseling niet lekker en toen was ze dood.’
Ben vraagt direct daarna of ik ook uit Alkmaar kom, uit Utrecht, zeg ik.
‘Utrecht! Dat ken ik wel, ik ging met Ankie altijd naar Hoog Catharijne. Dan gingen we wat shoppen en liepen we samen rond en deden we leuke dingen. Dat was altijd heel erg fijn, met Ankie. Je had treinkaartjes, en dan kreeg je bij dat treinkaartje ook een koek en een kop koffie, dat was altijd heel leuk, daar genoten we van’
Ben houdt onder het praten alles goed in de gaten. Of ik z’n naam wel goed heb opgeschreven en kijkt rond of hij nog meer activiteiten kan doen in de woonkamer. Als het tegeltje van Ben is af volgt de portretfoto en daarna schrijft hij een lang bericht in het gastenboek met daarin zijn hobby’s.
Hij lijkt het naar zijn zin te hebben, en vertelt steeds korte anekdotes over zijn vrouw.
Hij wilt het graag aan meerdere mensen vertellen, want als ik me buig over nieuwe buurtbewoners die aanhaken in de woonkamer hoor ik hem keer op keer zeggen;
‘We gingen met z’n elven maar kwamen met z’n tienen terug’
Ik vraag Ben of hij zich alleen voelt, maar dat valt wel mee want hij heeft veel mensen om zich heen waar hij graag mee praat. Dat stelt me gerust.
Ik hoop dat Ben nog vaak zijn verhaal mag vertellen om het verlies van Ankie een plek te geven en dat mensen naar zijn verhalen zullen luisteren. Het tegeltje voor Ankie komt natuurlijk op de expositie te hangen en de foto van Ben ook; daar is hij tevreden over.
