Lisette (59) komt aangelopen en vraagt heel enthousiast en nieuwsgierig wat wij hier aan het doen zijn. Met koffie op de bank en een kort gesprek weet ze genoeg: ‘Wat geweldig dit, ja dit vind ik nou ontzettend leuk’. Ze moet helaas richting huis maar beloofd weer terug te komen.
Even later komt Lisette aanlopen met een jong en even vrolijk en enthousiast meisje. Ik ben blij ze te zien en vind het leuk dat Lisette terug gekomen is.
‘Kijk nou Inge, hoe leuk is dit!’ Roept Lisette uit. Inge (23 jaar Zuidschermer) geeft me een hand en loopt op een drafje de huiskamer binnen. ‘Nou wat ontzettend gezellig dit! Ik vind dit zo leuk!’
Lisette is de peettante van Inge en ze wonen beide in de buurt van het Schermerplein. Inge werkt als stewardess samen met haar beste vriendin. Het beroep is haar op het lijf geschreven, ze is vrolijk, lief, praat graag en kijkt met grote en eerlijke ogen naar de mensen die langs de huiskamer lopen. ‘Ik vind het ontzettend leuk werk, het was niet dat ik als kind altijd stewardess wilde worden maar toen ik bij een studie keuzebeurs langs het tentje van de vliegmaatschappij liep keken mijn beste vriendin en ik elkaar aan en zeiden: Dit gaan we doen! Nu werkt mijn vriendin op de grond en ik in de lucht. Maar, elke keer als ik weer landt ben ik toch weer blij dat ik naar Stompetoren toe ga. Dit hier is mijn plek. Het voelt elke keer weer als thuiskomen, die rust hier die vind je nergens anders zo’.
Lisette haakt daar op aan en samen vertellen ze mij in geur en kleur over de sfeer in Stompetoren.
‘Iedereen kent elkaar, dat maakt het heel erg veilig. Het is geen dorp en het is geen stad, zo zou ik het omschrijven. Iedereen let op elkaar – en ook weer niet, het heeft precies de goede balans’.
‘Ja en weet je wat het leuke is? Niemand loopt hier via de voordeur bij elkaar naar binnen. Volgens mij ben ik nog maar 1 keer bij jou door de voordeur gegaan, toch Lisette?’ Zegt Inge blij. ‘We lopen hier gewoon via de achterdeur, die staat altijd open. Mijn auto trouwens ook, die doe ik niet eens op slot, zo veilig voel ik me hier. En als er een keer politie rijd dan staat iedereen meteen te kijken van; Ooh wat zal d’r gebeurd zijn?!’
Als ik Inge vraag of ze hier voor altijd zou willen blijven wonen schud ze haar hoofd. ‘Nee ik denk van niet, maar weet je, ik gun iedereen zo’n jeugd als ik heb gehad hier. Rustig en gezellig’.
Het allerleukste van hier wonen?
‘De kermis is fantastisch, je moet daar echt een keer naartoe! En er is een jongerenbeweging hier, die organiseren echt van alles. Er zijn veel verenigingen en dat maakt het zo gezellig. Binnenkort hebben we hier tappen en trappen, dan gaan we met z’n allen fietsen en biertjes drinken, ja mooi toch!’
Inge schrijft als afsluiter een tegeltjeswijsheid;
‘Als je de simpele dingen in het leven waardeert leef je een rijk leven’.
Ik hoop dat ze haar leven lang zo bevlogen blijft.
