Houriya (47) en Wim van Veen (66)
Twee vastberaden mensen stappen als eerste bezoekers de woonkamer in. Het is nog vroeg maar Wim en Houriya zijn al aan het werk. Ze zijn werkzaam in het wijkcentrum hier, het rode dak van het centrum kan je vanaf het veld zien. Als ik vraag wie ze zijn en wat ze voor werk doen barsten de verhalen los. Onder het genot van koffie en een koekje praten we zo’n 20 minuten honderduit, daarna gaan ze op de foto.
Houriya woont net niet in deze wijk maar door haar werk als sociaal cultureel werkster kent ze de buurt op haar duim.
‘Mensen in deze wijk steunen elkaar heel erg. Ook achter de deuren waar wij het niet zien wordt er veel georganiseerd, mensen helpen elkaar hier echt’.
Ook Wim kent de wijk ontzettend goed.
‘Het is een zeer diverse wijk, een wijk met veel migranten. Er is veel nieuwbouw – een na oorlogse wijk. Precies waar wij nu koffie drinken stond een grote kerk’.
Het wijkcentrum waar ze beide werken bestaat nu een jaar of 7. Wim werkt er zelf 5 jaar, daarvoor was hij betrokken bij andere sociale projecten in de stad, hij is wethouder geweest dus altijd zeer actief en betrokken. Zo zit hij ook tegenover me, hij wilt graag vertellen.
Onder het gesprek komt er een vrouw aangelopen en Houriya staat op en zegt ‘ah die wilt misschien ook wel koffie!’ Ik vervolg het gesprek met Wim, Houriya doet haar naam als sociaal-werkster niet te min en staat in een mum van tijd met meerdere buurtbewoners te praten.
Wim: ‘Er is hier veel verandering, groei en ontwikkeling’. Als ik hem vraag of er nog spannende dingen gebeuren schud hij zijn hoofd. ‘Nee niet echt spannende dingen, de wijk heeft nog niet echt een hoogtepunt met elkaar meegemaakt geloof ik, maar wij proberen dit zo goed mogelijk wel te organiseren.’
Houriya komt weer terug en haakt direct aan bij het onderwerp: ‘We hebben VROUWenKRACHT, sinds 2012 zijn er een aantal vrouwen hier uit de buurt bij elkaar gekomen omdat ze iets voor elkaar wilden betekenen, dit initiatief bestaat nog steeds. VROUWenKRACHT wil graag een brug slaan tussen thuiszitten en actief deelnemen aan de samenleving, vrouwen ontmoeten elkaar en gaan samen aan de slag om hun dromen en wensen te realiseren’.
Ik moet grinniken, want daar waar er werd gesproken over dat er nog weinig in de wijk gebeurde qua hoogtepunten rollen er uit de monden van de sociaal-werkers steeds meer prachtige projecten en initiatieven die ik alleen bij het luisteren al als hoogtepunt ervaar.
Houriya: ‘Er is ook veel verandering hier, jongeren die vroeger in ons buurthuis kwamen, lopen nu bijvoorbeeld stage. Er is veel mogelijkheid tot verandering en groei, dat is goed’.
Wim: ‘Ook een grote verbintenis met de mensen hier is de Moskee om de hoek. Daar wordt er samen gegeten. Maar vanuit het wijkcentrum gebeurd er ook heel erg veel. We hebben betekenisvolle programma’s, cursussen, trainingen en workshops, voor jong en oud en alles daar tussenin. Hier tegenover zit trouwens scherp wonen, zo’n 24 bewoners vanuit de GGZ, wij hebben één keer per week een ontmoetingstafel, dan komen de bewoners naar onze huiskamer, om elkaar te ontmoeten en samen te zijn. Veel van hen komen ook om te helpen koken of vrijwillig klusjes in de wijk te doen, zo helpen we elkaar’.
Het klinkt als een wijk die zich heel erg aan het focussen is op verbinding en ontmoeting zeg ik terwijl Wim me stralend aan kijkt en meteen weer mooie initiatieven oprakelt; ‘Ja ja ja, fietslessen voor vrouwen, talencursussen, sport en spel, noem het maar op. Ik wil het wijkcentrum zoveel mogelijk inzetten voor ontmoeting en verbinding, alles draait om contact maken. Samen eten, spelen en ook kunst en theatervoorstellingen samen bekijken, we hebben een prachtige zaal waar we voorstellingen programmeren!’
Je bent erg actief Wim, zeg ik. Hij lacht en weer kijkt hij me met grote blauwe bevlogen ogen aan. En voor dit wijkcentrum of deze buurt, heb je nog een droom of wens? ‘Ja, een sociaal artistiek centrum. Echt een kunst en cultuur centrum!’
Waarom vind je kunst zo belangrijk?
‘Voor mij gaat het er om dat je uitgedaagd wordt om iets over jezelf te weten te komen. Daar is een kunstvorm heel mooi voor. Tegelijkertijd vind ik het mooi als mensen zich kunnen uiten op een actieve manier. Hoe neem ik plek in? Hoe kan ik mijn verhaal vertellen? Niet alleen in spreekvorm of in een cursus of training maar doormiddel van kunst maken met anderen’.
Wim en ik sluiten het gesprek af met de woorden van Wim:
‘In ontmoeting met de ander verander je’.
