Josina komt van ver aangelopen en roept ‘Ja de buurman die zei dat ik dit wel leuk zou vinden en nou, dan heb je aan mij een goeie hoor want ik zit vol verhalen’. Ik hoef niks uit te leggen, voor te stellen of te vertellen want Josina gaat in de huiskamer zitten alsof het die van haar is. Een kop koffie in de hand en met haar grote stoere zonnebril op begint ze een waterval aan verhalen. Met een stevige handdruk stelt ze zichzelf voor: Josina de Mol, 59 jaar. Ze woont hier om de hoek.
‘Ik ben altijd bezig in de aarde. Net ook. Verpotten, planten, zaaien en oogsten, ik doe ’t de hele dag’.
Ik grap over haar achternaam en leg de link met de aarde. Ze lacht hard en vertelt me gelijk dat ze twee lievelingselementen heeft: Vuur en Aarde. Haar lievelingskleuren zijn dan ook zwart en rood. Van de hak op de tak vertelt ze een bevlogen verhaal over haar passie voor aarde. Als kind is Josina nooit naar de kleuterschool geweest. Ze mocht als jongste van het gezin al op vroege leeftijd mee naar het veld van haar vader waar ze de zieke en gezonde aardappelen van elkaar leerde te onderscheiden. Haar vader zat in ‘de bloemkolen’. Het werk is er met de paplepel ingegoten.
‘Als jonge gabber liep ik d’r al en dat is nooit meer weggegaan. Ik plant van alles, maar ik houdt het allermeeste van sla. Sla, sla sla. Het is heerlijk, ik houdt van sla, het groeit snel en ik vind ‘t het lekkerste eten dat er is. Ik heb nu ook sla laten groeien dat insect bestendig is. Ik spuit ook niks he, alles is onbespoten en dan is ie nog het allerbeste!’
Dan komt de buurvrouw aangelopen. De twee groeten elkaar alsof ze al jaren bevriend zijn.
‘Hee buuf, jij ook hier! Nou ik kom d’r gezellig bij zitten hoor, wat leuk dit joh!’.
Ik vraag of ze elkaar goed kennen. ‘Neejoh, we kennen elkaar alleen maar van zien, zij ( Josina wijst naar Angelique) heeft zo’n grote witte hond, ik zie d’r altijd lopen’.
Angelique begint ook aan haar spraakwaterval en de twee beginnen samen een monoloog over het grasveld waar we op staan. Angelique heeft in de wijkraad gezeten en kent zowat alle beslissingen die in deze buurt genomen zijn. ‘Ik ben ook wel de algemene bemoeial’ roept ze lachend. ‘Ik ben een echte kletskous en ze weten mij wel te vinden’.
De twee letten niet op mij en praten door over het grasveld, dat het zo zonde is dat de speeltuin is weggehaald en dat er zo veel beslissingen zijn genomen ‘de verkeerde kant op als je t mij vraagt’ fluistert Angelique zacht met haar tanden op elkaar. De twee zijn beide dol op Alkmaar. ‘Alkmaar is net een groot dorp, ons kent ons. Als je dan in de stad bent en je zegt: ken je die en die, dan is er altijd wel weer een link te leggen met een zus of broer. Het is net klein Amsterdam zeg ik altijd. Je hebt hier ook van die boten in de gracht maar dan zonder dak, bij ons moet je bukken haha!’
Beide vrouwen willen graag op de foto. ‘Toevallig heb ik net m’n make up gedaan, dus dat kan wel’ zegt Angelique. Ze doet haar zonnebril af en twee felblauwe ogen omringt met zwarte eyeliner doordringen de mijne. ‘Je hebt fantastische mooie ogen’ zeg ik bijna verlegen. ‘Nou dankjewel, daar kan ik wel mee op de foto haha!’
De twee gezellige vrouwen begeven zich naar de bus en ik hoop dat ze elkaar nog vaker gaan spreken, want volgens mij waren ze nog lang niet uitgepraat.
