Henk en Lida stappen naast de huiskamer hun auto uit. Ze hebben net boodschappen gedaan en kijken nieuwsgierig naar het tafereel naast hun huis. De huiskamer staat tegen hun huis aan en dat komt perfect uit, want goed lopen kunnen ze niet meer dus ze hoeven maar 10 stappen te lopen of ze zitten bij ons op de bank.
Elke; ‘Willen jullie een kopje koffie of thee?’
Lida; ‘Als je Rooibosthee en Decaf hebt wel!’
Elke; ‘Nee dat hebben we niet, maar wel hele lekkere koekjes!’
Eerst moeten de boodschappen uitgeladen worden maar daarna komen de twee de huiskamer binnen, met elk hun eigen koffiemok in de hand. ‘De witte mok, daar gaat het rode zakje in, en in de blauwe mok het witte zakje’ zegt Lida streng. Ik schenk heet water in hun mokken voor de zelf meegnomen zakjes oploskoffie en neem plaats op de stoel naast de bank.
Henk en Lida wonen hier al 40 jaar en hebben het enorm naar hun zin. De buurt mag soms wel wat netter, zeggen ze al snel. Vroeger had je in de buurt een tuinman en die hield alle tuintjes hier bij, nu gebeurd dat niet meer en moet iedereen het zelf doen en dat gebeurd niet altijd, dat is zo zonde! Maar dat mag de pret niet drukken, want je kan hier heerlijk fietsen. ‘Je fiets zo de natuur in, wij houden ook erg van het strand. We kunnen dagen op het strand vertoeven en onze kinderen wonen ook dichtbij, dat is fijn’
De twee blijven heel de ochtend zitten op de bank. Ze hebben het enorm naar hun zin. Een buurjongetje komt voorbij en deelt chocola uit en de twee ontfermen zich over hem alsof het hun eigen kleinkind is.
‘Onze zoon zei, toen we nog in Bovenkarspel woonde ‘Wat blijven jullie nou in dat gat zitten!’
En toen zijn we naar hier verhuisd. We kregen toen een formulier waar 150 huizen op stonden die we konden kopen, en dit is hem geworden. Ja we wonen hier met heel veel plezier, en zeker nu hier tegenover ons de Oekraïners zijn gaan wonen gebeurd er nog eens wat, de hele buurt komt helpen en er is opeens meer te doen, dat is wel erg mooi om te zien.
Lida sluit het gesprek af met de woorden; ‘De bossen en de duinen, en zo mooi wonen, wat wil een mens nog meer? Zo’n plek als deze, dat vind je nergens in Nederland, nee hoor, wij zijn gezegende mensen.’
Ze laten ook een mooie tegel achter.
‘De Vreugde van de Heer is mijn kracht’
‘Als je de heer hebt, dan heb je altijd iemand om mee te zijn, hij waakt over ons en dat is een geruststellend idee’
De twee hebben bijna de hele ochtend bij mij op de bank gezeten, ze hebben heerlijk (hun eigen) koffie gedronken en zijn als oudste echtpaar van vandaag prachtig op de foto gezet.
