Toni (69) komt met zijn nordic walk stokken achter de woonkamer langs gewandeld. Hij heeft een klein rond zonnebrilletje op en een vrolijke lach om zijn mond. Hij zegt goedendag en staat verrast te kijken naar de woonkamer, de bus en de mensen die in de woonkamer zijn gaan zitten. Ik vraag hem of hij ook een kopje koffie of thee wilt en dan schiet hij in de lach en schudt wild met zijn hoofd heen en weer. ‘Nee nee ik kijk alleen eventjes, ik moet weer richting huis, ik heb weer veel te lang gewandeld.’ Al pratend komt hij dichterbij en gaat op een klapstoel zitten. Ik vertel hem wat ik hier doe, zwaai even naar Rick en Toni kijkt met grote ogen om zich heen. Ik geef hem een kopje koffie en als vanzelf begint hij te vertellen alsof we elkaar al jaren spreken.
Toni was even gaan wandelen maar raakte verdwaald en nu was hij opeens veel langer onderweg dan de bedoeling was. Maar het gaf niet, hij had alle tijd. Hij woont in een straat bij de witte huizen, op een van de huizen staat zijn huisnummer geschilderd, daar woont hij. Hij wijst met zijn hand richting de wijk waar hij woont en benadrukt wel 4 keer dat het een hele mooie wijk is. Hij straalt. ‘Ja Alkmaar is mooi, hier ben ik thuis’. Terwijl ik ook weer in gesprek ga met andere buurtbewoners blijft Toni zitten. Hij luistert en praat met anderen en lijkt het naar zijn zin te hebben. Zijn wandelstokken zitten nog vast aan zijn handschoentjes, die weer om zijn handen zitten. Het is een mooi beeld, Toni de blije wandelaar die alle tijd van de wereld heeft.
Ik vraag hem met wie hij in het witte huis woont en hij glimlacht van oor tot oor:
‘Met mijn lieve vrouw. Ik heb haar leren kennen toen ik nog in Amsterdam woonde, ik ging naar een salsa avond en daar hebben we gegevens uitgewisseld na een avond dansen en praten. Later, toen ik mijn appartementje ging opruimen vond ik het briefje met haar naam en telefoonnummer weer en heb ik haar gebeld. Ken je me nog? Ja, dat deed ze.’
Zijn vrouw woonde destijds in Alkmaar en toen ze zwanger werd van hem zijn ze samen naar een groter huis gaan zoeken in de stad. Dat is gelukt en ze zijn nog steeds samen en erg gelukkig.
Toni is geboren in Nigeria en vertelt dat hij daar geen goede tijd had. ‘Ik was toen der tijd erg de weg kwijt, ik voelde me verdwaald. Eigenlijk verdwaal ik nog steeds, maar dan op de goede manier haha! Ik ga elke dag wandelen en dan verdwaal ik keer op keer omdat ik op ga in mijn omgeving, maar daardoor kom ik steeds op nieuwe plekken en dat brengt zoveel vreugde met zich mee, ik denk dat ik voor altijd wil blijven verdwalen!’
Als Toni op de foto gaat roept een buurman naar hem dat hij vast beroemd gaat worden. Trots dat Toni is laat hij me verschillende foto’s van zichzelf zien als figurant op filmsets.
‘Ik doe graag mee aan filmprojecten, de buurman riep dat ik nog eens beroemd ga worden, wie weet.’
Met zijn wandelstokken trekt Toni weer de wijde wereld in, op naar zijn volgende verdwaal-avontuur.
Misschien tot ziens, roep ik hem na. Hij zwaait en lacht en loopt dan verder.
