Anita (53) uit Den Helder woont al 5,5 jaar in Huiswaard. Als ze ‘s ochtends bij ons in de woonkamer komt vraag ik haar hoe ze hier in Alkmaar terecht is gekomen. “Voor de kleinkinderen.” legt ze uit. Anita’s dochter woont in Alkmaar en door het vele oppassen op de drie kleinkinderen gingen Anita en haar man op zoek naar een woning in Alkmaar om dichterbij haar dochter en de kleinkinderen te wonen.
Anita vond het een “warm welkom” hier in Huiswaard. “Er was gelijk contact zo vanaf nummer 10.” wijst ze naar de huizen: “En op dat andere hoekje woont weer een dochter van een collega dus dat is ook leuk.” Ze vervolgt haar verhaal: “Mijn man was fervent AZ fan en hij ging altijd met de auto naar de wedstrijden maar toen we hier kwamen wonen ging hij op de fiets en kon hij ook nog eens een biertje drinken na afloop. Dat maakte de keuze wel makkelijk om naar Alkmaar te verhuizen. Dat was zijn huiskamer eigenlijk.” zegt ze lachend.
Ze keken vaak met het gezin wedstrijden in het AZ stadion vertelt Anita: “Ze hadden een seizoenskaart. Ik ben een keer mee geweest en toen verloren ze dus daarna mocht ik niet meer mee. Toen kreeg ik een stadionverbod.” grapt ze. Ik vraag haar of ze het erg vond dat ze niet meer mocht, maar dat vond ze gelukkig niet. “Nee, ik vond het heerlijk die avondjes voor mezelf. Nu heb ik er juist te veel…” Haar man is kort geleden overleden vertelt ze. Ik vraag haar of ze hier nog wel wil blijven wonen en dat wil ze:
“Ja ik voel me hier thuis. Het is gek maar het is wat het is. Er is gelukkig nog genoeg om blij van te worden.”
Ondertussen komen alle kinderen uit de straat limonade halen en tekeningen aan ons laten zien. Het voelt gek om Anita’s verhaal te horen en al die kinderen zo door ons gesprek heen te laten dartelen. Het leven gaat door, en dat voelt soms vervelend maar misschien ook fijn tegelijk. Er is inderdaad genoeg om blij van te worden, als je je ervoor kan openstellen ten minste. Of de tijd neemt om het te zien. We kletsen daarna over Den Helder en de vuurtoren die vroeger in Anita’s slaapkamer scheen en een gevoel van thuis gaf. Aan het eind van de dag biedt Anita aan om alle koffie kopjes af te wassen. “Oh, als ik wat warm water mag lenen in dit teiltje doe ik het zelf hoor!” zeg ik nog maar voor ik het weet is Anita al naar binnen met alle kopjes en geeft ze ze weer schoon terug. “Wat lief!” zeg ik. De buurvrouw van de hoek beaamt het: “Ah, als je het hebt over lieve buurt gebaren!”
Blij wordt ik van zo’n klein en lief gebaar als de afwas even voor elkaar doen… genoeg kleine gebaren om vandaag blij van te worden, denk ik bij mezelf als Anita ons gedag zegt.
1 reactie. Reactie plaatsen
Superleuk stukje heb je van de Heinenwaard bewoners gemaakt! 🙏