Marian woont al vier jaar in Huiswaard. “Het is heel verbindend zo’n pleintje.” zegt ze: “Er zijn kinderen, ouders, volwassenen en soms ook opa’s en oma’s. Je kent de mensen van de honden. Dan weet je vaak niet eens hoe de baasjes heten. We zeggen dan ‘Die van Boef’ of ‘Die van…’ Onze eerste hondje heette Tarzan en die was heel klein. Ik zei altijd tegen kinderen dat hij zo heette omdat hij zelf dacht dat hij heel groot was. Ik weet nog goed dat mijn neefje toen heel serieus vroeg ‘Maar heeft hij dan nog nooit in de spiegel gekeken? Ik vond dat zo grappig.” Honden en kinderen zijn vaak de verbindende factor in de buurt is onze conclusie. Marian vertelt erover: “Op de Westerweg was het ook zo hoor, er waren mensen al viel je eroverheen dan deden ze hun mond niet open, maar toen we Tarzan kregen gingen mensen opeens met ons praten.”
Waarom kan het contact met de buren dan soms zo ongemakkelijk voelen? Omdat je denkt dat ze niet op een praatje zitten te wachten? En wat doe je bijvoorbeeld als je weet dat de echtgenoot van je buurvrouw net is overleden? “Ik doe dan een kaartje in de bus. Maar het is lastig om dan te vragen hoe het gaat omdat je weet dat het gewoon heel rot is.” Lastige kwestie; respect en ruimte willen geven maar ook troost en verbinding willen aanbieden. “Zelfs met mensen die je goed kent is het soms lastig. Maar ik ga altijd heen. Als ik niet weet wat ik moet doen ga ik er maar heen.” We bespreken hoe gek het is dat juist als je een knuffel nodig hebt, je dat niet altijd naar de buitenwereld uitstraalt… Extra lastig is het dan voor een goede vriend of goede buur om dan in te schatten wat je nodig hebt.
Marian vertelt een verhaal dat me raakt: “In ons oude huis was er een zoontje van onze buren in de straat en hij was altijd niet lekker. Hij was net zo oud als onze zoon. Op een dag belde ze op, ze zaten in Amsterdam, en het zat echt niet goed. Ik weet het nog goed, ik reed de steeg uit en ik zag dat ze thuis waren en ik dacht gelijk: nu moet ik er heen gaan anders durf ik niet meer. Ik moet er dan meteen heen gaan: wat moet ik anders de volgende keer doen, doen alsof ik ze niet zie? Nou en dan huil je maar mee. Het was ook om te huilen. Het was heel confronterend omdat het om een kind ging die dezelfde leeftijd had als ons kind.” Ik vind het een mooie conclusie om bij twijfel gewoon te gaan of op z’n minst een kaartje in de bus te doen. Het gesprek openen ondanks het ongemak: dan geef je zelf in ieder geval de kans om verbinding te laten ontstaan.
